Qo’qon xonligiga asos solinishi.
Qo’qon xonligiga asos solinishi. Farg’ona vodiysi Buxoro xonligi tasarrufida edi. XVIII asr boshlarida Buxoro xonligi ichki kurashlar oqibatida zaiflashadi. Bunday vaziyatdan foyda langan jung’arlar Farg’ona vodiysiga tez-tez bostirib kirib, talon- taroj qila boshladilar. Vaziyat ichki kuchlarni birlashishga, mustaqil davlat tuzishga undamoqda edi. Dastlab Chust yaqinidagi Chodak qishlog’i xo’jalar jamoasi o’z mulklarini mustaqil deb e’lon qildilar. Vodiydagi ming qabilasi oqsoqollari yig’ilishib, Buxoro xonligidan mustaqil davlat tuzishga qaror qilishgan. Ming qabilasi yo’lboshchilaridan biri Shohruxbiy hukmdor (1710-1721) deb e’lon qilinadi.
1710-yilda minglar chodaklik din peshvolari hokimiyatini ag’dardilar va Farg’ona vodiysida hokimiyatni o’z qo’llariga oldilar. Shu tariqa, Markaziy Osiyoda keyinchalik Qo’qon xonligi deb atalgan yangi davlat vujudga keldi. Tepaqo’rg’on Shohruxbiyning qarorgohiga aylantirildi. Shohruxbiyning o’g’li Abdurahimbiy (1721 – 1733) davrida Xo’jand, O’ratepa viloyatlari qo’shib olindi. U Shahrisabz ostonalariga qo’shin tortib bordi va uning hokimi bilan Qo’qonga tobelik haqida bitim tuzishga erishadi. Keyin Samarqandni va Jizzaxni egallaydi.
Erdona hukmronligi davrida (1751-1762) xonlikning qudrati ortdi. U O’sh va O’zganni bo’ysundirdi. Erdona davrida Qo’qon xonligi g’arbda Buxoro, sharqda Xitoy bilan tengma-teng kurash olib bora olgan davlatga aylandi. Biroq hukmronlik davri urushlar bilan o’tdi. Toj-u taxt uchun kurash kuchaydi. Nihoyat, 1763- yilda taxtga Abdukarimbiyning nabirasi Norbo’tabiy o’tqizildi (1763 – 1798). U dastlab Chust va Namangan hokimlarining isyonini bostirdi. Xo’jandni qayta bo’ysundirdi. Qo’qon xonligiga asos solinishi.
Manbalarda keltirilgan ma’lumotlarga qaraganda, Norbo’tabiy davrida ekinlardan mo’l hosil olinib, bozorlarda narx-navo arzonlashgan. Har tomonlama mamlakatning qudrati o’sgan. Norbo’tabiy vafot etgach, taxtga uning o’g’li Olimbek o’tqizildi. Uning davrida (1798 – 1810) Qo’qonning siyosiy mavqeyi yanada kuchaydi. U Ohangaron vohasini, Toshkent, Chimkent, Sayram va Turkistonni o’ziga bo’ysundirdi. Natijada Rossiya bilan savdo yo’li ochildi. Orenburgga boradigan savdo yo’llari tutashgan joyda xonlikning chegara qal’asi Oqmasjid qurildi. U o’z davlatini 1805-yili rasman Qo’qon xonligi deb, o’ziga esa „xon» rutbasini oldi va uni Olimxon deb atay boshlashdi. Olimxonning markazlashgan kuchli davlat tuzishga intilayotganligi ayrim qabila boshliqlari orasida keskin norozilik tug’dirdi.
Umarxon (1810-1822) akasi Olimxon davrida Farg’ona hokimi edi. U Andijon hokimi Rahmonqulibiyning qizi Mohlaroyim (Nodira)ga uylangan. Farg’onalik tarixchi Muhammad Hakim Umarxon hukmronligi davrini eng yaxslii podsholik davrlaridan biri sifatida tavsif lagan.
Umarxon hukmronligining dastlabki paytlarida Buxoro bilan o’rnatilgan do’stona munosabatlar Jizzax va O’ratepa uchun azaliy kurash oqibatida yana uzilib qoldi. Bu kurash Umarxonning butun hukmronlik davrida davom etdi va ilgari bo’lganidek, u tomonga ham, bu tomonga ham g’alaba keltirmadi.
Qo’qon qo’shinlarining ko’chmanchi qozoq va qirg’iz elatlariga yurishlari ancha muvaffaqiyatliroq kechdi. Katta va qisman Kichik juz o’rdalarini o’z ichiga oluvchi keng hududlar Qo’qon xonligiga bo’ysundirildi. Sirdaryo bo’yidagi Yangiqo’rg’on, Julek, Qamishqo’rg’on, Oqmasjid, Qo’shqo’rg’on nomli harbiy istehkomlar qurildi va Turkiston shahrini o’z tasarrufiga oldi.
Qo’qon xonligining hududi Umarxonning o’g’li va vorisi Muhammad Alixon (Madalixon) davrida (1822-1842) ancha kengaydi. Qo’qon qo’shinlari Farg’onaning janubida joylashgan, asosan, tojik o’troq aholisi yashaydigan va o’z hokimlari bo’lgan Qorategin, Darboz va Ko’lobga yurish qilib, bu yerlarni egalladilar.
Madalixon boshqaruvining so’nggi yillarida, Qo’qon xonligida g’alayonlar kuchaygan paytida, Madalining ko’ngli tusagan ishlarni qila berishini qo’llab-quvvatlovchi odamlar ta’siriga tushib qolgan yosh xon o’z marhum otasining eng obro’li a’yonlarini ta’qib qila boshladi. Umarxon davrida xon hokimiyati bilan mahalliy zodagonlar o’rtasida mustahkamlangan ittifoq buzila boshladi. Amaldorlarning ayrimlari surgun qilindi, ba’zilari qatl etildi, ba’zilari esa Buxoroga qochib ketishdi. Joylarida qolgan amaldorlar esa xon hokimiyatidan norozi bo’lganlarning hammasini o’z atroflariga yig’ib, xonni taxtdan qulatishga tayyorlana boshladilar. Bularning hammasi aholining barcha tabaqalarini Madaliga qarshi qilib qo’ydi. Ruhoniylar xonni turli axloqsizlik va shariatga qarshi jinoyatlarda ayblab, unga qarshi ochiq targ’ibot olib borishdi.
Xondan norozi bo’lganlar unga qarshi ochiq kurashish uchun yetarli kuchga ega bo’lmay, o’z elchilarini Buxoro amiri Nasrullo huzuriga yuborib, undan yordam so’radilar. Amir Nasrullo 1842-yilda o’z qo’shinlarini Qo’qonga qarshi safarbar etdi. Qo’qon qo’shinlari mag’lubiyatga uchradi. Madalixon o’z a’yonlari bilan tutib olindi va Amir Nasrullo buyrug’iga binoan qatl etildi. Amir Nasrullo hatto Madalixonning onasi Nodirabegimga ham shafqat qilmadi.
Sheralixonning hukmronligi davrida aholidan soliq undirish kuchaydi. Bu hoi mehnatkash aholining noroziligini keltirib chiqardi. Bundan tashqari, davlatda muhim lavozimlarni egallab olgan qipchoqlar davlat ishlarida o’z hukmronligini o’tkazishga, o’zbek, qirg’iz va tojiklarning mamlakat hayotidagi ta’sirini kamaytirishga urindilar. Qipchoqlar Qo’qonga ko’plab ko’chib kela boshlagach, mahalliy aholining uyjoyini, mol-mulkini zo’ravonlik bilan ola boshladilar. Bular xonlikda qipchoqlarga nisbatan norozilikni kuchaytirdi. Qo’qon xonligiga asos solinishi.
Musulmonqul 1845-yilda soliqlarning haddan tashqari og’irligidan norozi bo’lib qo’zg’olon ko’targan O’sh xalqi qo’zg’olonini bostirish uchun qo’sliin bilan yuborildi. Bu paytda Isfara hokimi Samarqandda istiqomat qilib turgan marhum Qo’qon xoni Olimxonning o’g’li Murodxonni olib kelib Qo’qon taxtiga o’tqizadi va Sheralixon o’ldiriladi. Musulmonqul o’z qo’sliini bilan Namanganga keladi. Ishni awal qizini marhum Sheralixonning o’g’li Xudoyorxonga nikohlab berishdan boshlaydi. 13 yoshli Xudoyorxon bu davrda Namangan hokimi edi. Shundan keyin Musulmonqul Qo’qonga kelib Murodxon va uni qo’llabquvvatlaganlarni fitnachi sifatida ayblab, ularni qatl ettiradi. Kuyovi Xudoyorxonni esa taxtga o’tqizadi.
Xudoyorxon yosh bo’lganligi tufayli amalda xonlikni qaynotasi Musulmonqul boshqarardi. Shunday qilib, xonlikda qipchoqlar hukmronligi davri boshlandi. Endilikda qipchoqlar Qo’qonga yoppasiga ko’chib kela boshladilar, mahalliy aholini shahardan haydab chiqarib, ularning uy-joylariga o’rnashib ola boshladilar. Sug’orish inshootlarini qo’lga kiritdilar, bundan tashqari, aholi endi suv uchun soliq to’laydigan bo’ldi. Bularning barchasi mahalliy aholining qattiq noroziligiga sabab bo’ldi.
Bu ahvol, o’z navbatida, xonlikda hukmronlarga qarslii qo’zg’olon ko’tarish xavfrni tug’dirdi. Bunday vaziyatda Musulmonqul o’z mavqeyini yo’qotmaslik yo’lida ruslar bilan aloqa o’rnatishga intiladi va rus qo’mondonligi vakili V.V.Velyaminov-Zernov bilan maxfiy ravishda uclirashadi. Bu hol Xudoyorxonni qattiq cho’chitib qo’ydi. Ana shunday sharoitda u birdan bir to’g’ri yo’lni tanladi. Bu yo’l – qaynotasi Musulmonqul va qipchoqlar hukmronligiga xotima berish edi.
1852-yil 9-oktabr kuni u Toshkentdan chaqirilgan qo’shin bilan qipchoqlar qirg’inini uyushtirdi. Uning bu ishini mahalliy aholi qo’llab-quvvatladi. Qaynotasi Musulmonqul asir olinib, Qo’qonda qatl etildi. Qipchoqlarning mol-mulki musodara qilindi va aholiga sotildi.Musulmonqul hukmronligiga xotima berilgan bo’lsa-da, ichki nizolar bu bilan barham topmadi.
